Kerst 2009

Nou, kerst en oud&nieuw zijn voorbij, tijd voor m'n kerstervaring.

Kerstavond zijn Nene en ik ( op de motor onderweg naar huis ) geschept door een spookrijdende motor. Hij raakte ons aan de rechterkant en we klapte aan de linkerkant tegen het beton. Nene werd al snel door ( toevallig bekende ) omstanders naar de kant gehaald. Helemaal hysterisch. Ik stond op om de motor uit te zetten en Nene's schoenen naar de kant te brengen. Toen ik naar m'n eigen voet keek snapte ik waarom alles niet zo ging zoals ik wilde. M'n grote teen hing nog maar aan een stukje vel en de binnenkant van m'n voet was een grote bloed en vleesmassa. Op m'n linkerhand zaten een paar schaafwonden en een flinke jaap, bewegen ging ook niet meer. Toen maar effe gaan zitten . Nu wist ik waarom Nene zo hysterisch deed, ze had het al gezien. En ik maar naar haar schreeuwen of ZIJ niks had. Maar dat viel allemaal geloof ik wel mee. Onmiddellijk stopte er een taxi om ons naar het ziekenhuis te brengen. Dit aanbod vriendelijk afgewezen want ik had al schade genoeg en heb die nep-ambulances al een paar keer zien rijden, mij niet gezien.
De politie was snel ter plaatsen, ambulance 3 minuten later. Op de brancard en de wagen in. Ondertussen dacht de agent eerst een grondig onderzoek te moeten doen maar toen Nene hem ( iets minder hysterisch ) toeschreeuwde dat haar husband lag dood te gaan is ie maar gestopt. Meteen in de ambulance kenbaar gemaakt dat ik naar Davao Docters Hospital wilde.Daar aangekomen direct naar de 1e hulp. Werd geholpen binnen 3 minuten. Het was er lekker rustig dus meteen alle aandacht. Infuus, wonden schoonmaken, x-ray, alles ging razendsnel. Ik werd geholpen door een Indonesische resident-arts die prima engels sprak. In overleg met hem besloten dat er aan de teen in ieder geval NIET meer gesleuteld zou worden. Ik had namelijk geen zin in allerlei geëxperimenteerd en vervolg-operaties. Wel was het misschien nodig om pinnen te zetten in de andere 3 gebroken tenen. Maar dat zou tijdens de operatie bekeken worden.Meteen was er een kamer voor me vrij dus we konden naar boven en effe bijkomen van de klap. Nene had ondertussen ook een paar x-ray's gehad, gekneusde voet, niks gebroken. Dokter kwam ook nog effe langs, volgende dag om 10 uur zou ik geopereerd worden, algehele anesthesie i.c.m. ruggeprik. Door de pijnstillers toch nog wat kunnen slapen. Wel paar keer wakker gemaakt door zustertjes met spuiten antibiotica, bloeddrukmeter en temperatuurmeter. Ook werden in de loop van de nacht nog allerlei allergietesten gedaan.

De volgende dag wat bezoekjes van div. artsen, meer allergie-tests en klokslag 10 uur naar de operatie-kamer.Ondertussen was Nene nog wel effe naar de eatery gegaan om wat kerst-bestellingen te koken, de schat. Bloed kruipt waar het niet gaan kan. Na 1 spuitje zag ik de wereld aan als een doedelzak en na het 2e spuitje lag ik weer op m'n kamer. De chirurg kwam even langs om het eindresultaat te vermelden : grote teen geamputeerd, 3 gebroken tenen niks aan gedaan behalve gezet, diverse japen ( totale lengte 25-30 cm ) gehecht, helaas was er ook een gedeelte waarvan het vel gewoon verdwenen was. Misschien was daar later een huid-transplantatie voor nodig. Wel een gipsen brace om alles een beetje recht te houden. Linkerhand 3 hechtingen en losse botsplinters.s'-Middags al meteen bezoek van een Nederlandse kennis en wat bekenden. Meer antibiotica, bloeddruk en temperaturen.

Om een lang verhaal kort te maken, afgelopen maandagmiddag ( gewapend met krukken ) weer naar huis. Kan zelf het verband verwisselen, wond verschonen en met die krukken kan ik lekker uit de voeten. A.s. maandag weer terug naar het ziekenhuis.

Nog effe over de ziekenhuizen hier. Heb zelf nog nooit in Nederland inhet ziekenhuis gelegen maar wel veel gezien. Wat mij betreft doet het Davao Docters Hospital niet onder voor de ziekenhuizen in Nederland. De professionaliteit/kwaliteit waar ik mee geholpen ben door zowel artsen als verplegers, de netheid en kwaliteit van de kamer, gebruikte materialen enz. enz. zijn daar in mijn ogen prima in orde en doen zeker niet onder voor een ziekenhuis. Sterker nog wat bed-side-manners betreft kunnen de geneesheren en verpleegsters in NL nog wat leren.

Tot zover mijn kerstverhaal, gelukkig hebben we de foto's nog !

Voor de liefhebbers, alle foto's die ik gemaakt heb ( ong. 150 ) staan hier :

http://s164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbas%20Santos/Jose%20Abad%20Santos/

Dag 5, de terugweg.

Drukte van belang in huis. Alles werd ingepakt, uitgepakt en weer her-ingepakt. Het busje zou om 12 uur aan de weg staan om ons op te pikken. Na het ontbijt kwam er iemand binnen met een simpele mededeling : busje komt niet !! Versnellingsbak kapot !! Iedereen de pleur in natuurlijk, want 5 dagen in zo'n gat als dit is wel genoeg. Waarom ik in de lach schoot heb ik maar niet uitgelegd. Kan moeilijk zeggen dat ik zoiets wel verwachtte ! Gelukkig waren er 2 zeventienjarige studenten in het gezelschap die de volgende dag ( maandag ) allerlei verplichtingen hadden op school. Die hadden zoiets : dit gaat mij niet gebeuren, niet nog langer hier ! Als een speer gingen ze naar de weg om na 2 uur terug te komen met de mededeling dat ze een busje hadden aangehouden richting zuiden, en die ons op de terugweg wel mee wilde nemen. Mazzel dus. Vertrektijd werd nu wel wat later maar dat gaf niks.
Het varken was ondertussen begonnen om z'n eigen gift-wrap op te vreten.



Onze kado's waren ondertussen ook gearriveerd.



En omdat de native-chicken in Davao zo duur is heeft Nene er nog maar 1 bijgekocht.



Voor de rest ging mee : airplant, orchideeen, minstens 10 kilo bananen ( die nu allemaal tegelijk rijp zijn en dus niet weg te tremmen !!! ) en kokoswater. Wat de rest van het gezelschap allemaal meenam weet ik maar ik telde ik 5 rijstzakken gevuld met ???.



Oja, en het varken natuurlijk !!



Omdat het mooi weer was stond iedereen klaar om af te dalen naar de weg ( met alle rotzooi ) toen Nene plotseling de gulle dame uit ging hangen en "effetjes" de karabouw inhuurde voor 50 pesos. Persoonlijk vond ik het een geweldig idee, de rest vond het " zonde van je geld " maar laadde wel alles op natuurlijk !.





Bij de bus aangekomen bleek dat deze een slag kleiner was dan degne waarme we gekomen waren, ook het dakterras ontbrak. Maar de bijrijder reisde alsnog op het dak samen met wat rijstzakken.



Het zou dus nog wat krapper worden dan op de heenweg. Het varken had mazzel. Die had zich tijdens de karabouw-tocht los weten te wurmen. Daar er geen know-how aanwezig was om hem weer terug in te pakken mocht hij blijven.
De terugweg verliep makkerlijker dan de heenweg. Het was droog en licht. Helaas was de chauffeur een stuk minder. Het leek wel of ie voor donker in Davao terug wilde zijn. Gelukkig wel een paar plaatjes kunnen maken.







S'avonds uurtje of 9 waren we weer heelhuids thuis.
Btw, de bruine dame is ondertussen al in de soep van de Savour Queen belandt !





De andere 2 laten we maar leven. Tis best wel gezellig dat gekneuter van die 2 voor het huis.

Dag 4, Allerheiligen

Allerheiligen betekent hier, graven bezoeken, graven schoonmaken, kaarsjes branden en .......... eten ! Ook dit is weer een vrouwen aangelegenheid. De kerels laten zich niet zien, zolang er geen eten ( of drank ) is. Ook was er het bericht dat, ter ere van Nene en mij, Nene's halfzuster een varken had meegenomen zodat ook deze tak van de familie wat behoorlijks te eten had. Eerste stop was dus het huis van Nene's halfbroer. Aan het gegil te horen kwamen we net te laat voor de doodsteek.



Daarna kreeg ik een complete spoedcursus " Lechon ". Volgens iedereen is Gomer ( Nene's halfbroer dus ) DE expert van het dorp. Heeft voor alle grote ketens hier in Davao gewerkt. Waarschijnlijk zoop ie teveel, anders had ie nu niet in een of ander bergdorpje gewoond. Maar ik moet echt zeggen, de man wist wat ie deed !









Ondertussen bezochten Nene, haar broer Boy en ik het graf van haar vader. Hier kon je zien dat Nene van de arme Racosalem-tak is en er geen echte Racosalem-dochters zijn in het dorp, 1 grote puinhoop.







Dan is dit wel effe een ander gezicht !



Maar mede door mijn "aanwezigheid", hebben de broers belooft om in ieder geval het dak te vernieuwen en de volgende keer als we komen nemen we wat GI-sheets, verf en cement mee.

Terug naar het varken ! Op een kolenvuurtje waar we in nederland nog geen stokkie sate op gaar krijgen, hing het beestje al aardig te kleuren.



Ondertussen nog even wat pas gevallen kokoswater drinken.



Dit was ook het moment dat ( volgens mij ) Nene effe lekker d'r zelf kon zijn en samen met moeders en halfzus kon praten/klagen over al die andere zussen en nichtjes in Davao en Manilla die zwanger zijn, net geweest of het waarschijnlijk gaan worden. Echt waar, als op dat moment de rebellen me hadden ontvoerd had ze er niks van gemerkt !!





Ondertussen werd het varken onder grote hilariteit de keuken ingeparkeerd. Bamboestok was effe te lang....





Dan natuurlijk eten geblazen !!
En dan, ja, dan blijf je toch weer de witneus uit het verre buitenland en durft niemand bij je te komen zitten om ook lekker te eten, hoezeer je je best ook doet. Uiteraard werd al het eten ook doorgegeven naar de "achterhoede" maar echt lekker voel je je er niet bij. De man op de achtergrond is de echtgenoot van een nicht van Nene. Absoluut geen drinker maar een stugge roker. En daar ik altijd wel voorraad had bleef ie altijd in de buurt :-)



Na het eten begon het alweer snel te schemeren, tijd om afscheid te nemen van schoonmoeder. Zij zou nog die avond naar huis toe gaan omdat het de weg nog zo goed was. Dat het donker was maakte waarschijnlijk niks uit. Het jurkje dat Nene haar gegeven had was al ingepakt, de 15 kilo rijst was al opgegeten door de rest en het geld voor de medicijnen had ze verstopt in der knotje haar. Ook dan wordt je weer je geconfronteerd met de Filippijnse cultuur. Niks dikke pakkerd als afscheid voor moeders ( die ze misschien nooit meer ziet, althans in levende lijve ), alleen maar : geef het geld niet aan anderen !!

Snel terug naar het huis. Morgen vertrekken we weer !!!!!

Dag 3 - Naar het strand

Wederom bepakt en bezakt met eten ging de hele goegemeente op weg. Helaas regende het weer.



Maar ik kreeg nu wel de kans om de weg te zien die we een paar avonden tevoren in het donker hadden afgelegd. Het valt me nu nog mee dat ik maar 1x in de modder heb gezeten !!









De oude picknick-plaats wordt weer ontdaan van nieuwe begroeing, nieuw kokosnootbladeren geplukt om de grond te bedekken.







En : Let's eat !!





Na het eten begon het op te klaren en werd het "strandweer".











Dit vissertje werd gevraagd of ie z'n buit wilde laten zien. Wilde hij wel. Toen ik wilde gaan kijken liet ie alles vallen en rende hard weg !!





Toen maar alles aan z'n broertje meegegeven.



Om 4 uur terug naar huis. Eten en slapen..................

Jose Abad Santos, dag 2

Dag 2

Opstaan bij het krieken van de dag. Voor mij dan. Alles en iedereen had zich al gewassen dus ik had lekker de tijd om eens m'n camping-gevoel terug te halen, onder grote belangstelling welliswaar.





Nene is er iets handiger in ( en valt niet zo op )



Gelukkig was het ondertussen droog dus ik kon even de omgeving verkennen want ik had geen flauw benul waar ik beland was.











De dag stond in het teken van de 40e sterfdag van Nene's tante. Dat was ook de reden dat Nene's nichten naar Mangili gingen en wij ons er bij aan konden sluiten. Eerst s'ochtends een mis in de lokale kapel.





Daarna bepakt en bezakt met eten naar het graf.













Tis geheel en vrouwen aangelegengeheid. Na wat emotionele toespraken, veel gebeden en ritueel verbranden van alle bloemen e.d. was het eten geblazen.





Op de terugweg even bij Nene's stiefmoeder langs.



Terug in het huis kon er eindelijk behoorlijk gegeten worden. Geen rijst met gebakken ei maar echt vlees. Dat kon wel kloppen want het grote varken waar ik de nacht tevoren bijna over struikelde kon ik de volgende ochtend niet meer vinden. Bij navraag wees iemand me op deze jongen.



Nene's halfbroer had hem/haar in alle vroegte opgehaald en geslacht. Vandaag dat ik niet wakker werd van het gegil.
s'Avonds hoorde we dat m'n schoonmoeder ook van haar berg was afgedaald ( ong. 1 uur lopen ) en nu logeerde bij Nene's broer. Dus even op audientie bij de oude dame.



76 jaar en nog steeds goed ter been.
Vroeg naar bed, morgen picknick op het strand !